De vlag kan uit!
Stel je krijgt de kans (ik ben dankbaar!) om in een slooppand iets te beginnen op een al dertig jaar verlaten kazerneterrein, waar drie gemeentes een duurzame wijk willen gaan bouwen. Laten we het De Groene Afslag noemen, want je kan er letterlijke de eindeloze Gooise heide op. In overdrachtelijke zin wil het een anker in de toekomst zijn. Mensen en bedrijven helpen in hun leven en hun bedrijfsprocessen die duurzame afslag te nemen.
Anderhalf jaar na de opening vragen de verantwoordelijke wethouders van die drie gemeentes of ik met mijn verloofde Sanne Oomen (een begenadigd architect) het toegangsgebouw tot die wijk zou willen maken. De Groene Afslag kan daar dan definitief landen. Een bijzondere vraag. (Dus dankbaar!).
Na ampel beraad in de echtelijke sponde besluiten we om voor de onversneden eer te bedanken. Nieuwbouw past niet zo bij De Groene Afslag en iets verderop staat een oude militaire school al drie decennia leeg. De leuke stedenbouwkundige Esther Vlaswinkel had al geroepen dat dat gebouw niet gesloopt zou moeten worden. Kunnen we daar niet neerstrijken met De Groene Afslag? Een haalbaarheidsstudie en anderhalve ton verder wordt het plan door de drie gemeentes omarmd (Wederom dankbaar!).
Allerhande projectontwikkelaars, die wel eens bij ons komen koekeloeren zijn verbaasd dat we die school moeten kopen. ‘Ja, voor 1 euro zeker? Jullie zijn toch de place maker, zoals dat in goed Nederlands heet? De club die bekendheid geeft aan het hele project en de duurzame lat hoog legt? Jullie werden toch gevraagd om ‘het kloppend hart van de nieuwe wijk te worden? Moet je echt voor dat pand betalen?’ ‘Uhh, ja’, zeg ik dan verlegen. ‘Je bent gek!’ krijg ik dan voor mijn voeten geworpen.
‘Ja, da’s waarschijnlijk waar, houd ik mezelf dan voor’, maar die gekte maakt dat De Groene Afslag sinds begin 2019 bestaat. Een weldenkend mens zou nooit zes ton hebben geleend (vijf ton van mensen uit de buurt & een ton van Stichting DOEN) om een slooppand op te kalefateren, waar we destijds maar maximaal anderhalf jaar anti-kraak mochten blijven. Toch heb ik dat toen gedaan, omdat ik durfde te springen. Dat zeg ik niet om mezelf op de borst te kloppen, want het is eigenlijk bijzonder dom. Ik zeg het om, al is het er maar één, iemand te inspireren ook een onlogische stap te zetten. Een domme move is zelden dom, mits je er vol voor gaat. Je wordt er namelijk altijd slimmer van.
Afijn, we moeten dus niet 1 euro, maar binnenkort zeveneneenhalve ton aftikken voor die oude school die ze wilden slopen. Daar komt nog een inflatierondje en overdrachtsbelasting bovenop. Tweeënhalf jaar na die initiële vraag over dat toegangsgebouw - dat we niet gaan maken - is er een ontwerp voor de buitenboel van dat leegstaande schoolgebouw met dank aan Thomas M. Rau en voor de binnenboel dankzij Sanne Oomen. Is er bovendien voldoende Eigen & Vreemd Vermogen om van acquit te gaan, mede dankzij mijn held en petekind Max Mol.
En onder de bezielende leiding van de gedelegeerd ontwikkelaar Sven Butteling is er een team van super betrokken adviseurs op alle mogelijk gebied. De extreem bevlogen bouwer Giesbers Wijchen met baas John de Beijer is aangetrokken en zijn er twee leuke installateurs aangehaakt. We zijn ‘door welstand’, de vergunningsaanvraag loopt en inmiddels is er nu bijna in totaal negen ton verstookt aan al die plannenmakerij. De dankbaarheid van mij is inmiddels schier oneindig! Al die partijen, stuk voor stuk bijzondere, zullen in deze serie nog wel langskomen met hun huzarenstukjes.
We doen het voor het eerst, maar alles loopt met horten en stoten, steeds sneller. ‘Gaan met die banaan!’ Maar we moesten nog even door de hoepel van een handvol wethouders. Vorige week kwam het verlossende telefoontje. ‘Het had erom gespannen, maar de wethouders hebben zojuist net zo lang doorgepraat tot er een unaniem besluit was: GEM Crailo is bereid die oude militaire school te verkopen aan De Groene Afslag’. Het telefoontje kwam liefdevol op Valentijnsdag, op onze vijfde verjaardag.
Ergens ben ik dankbaar dat we ook weer door deze hoepel zijn, maar als ik heel eerlijk ben, voel ik ‘m gek genoeg nog niet. Het bestaat toch niet, dat na 3,5 voorbereiding en echt een enorme investering verder, dat telefoontje ook anders had uit kunnen pakken?
Misschien voel ik het ook niet helemaal, omdat ik bijna murw gebeukt ben door alle instanties die je bij zo’n project op je pad krijgt. Vooral financiële instellingen kunnen er ook wat van! Een hoop van de mensen waar we met de pet in ons hand langs moesten (misschien ging het daar al fout ;-) lijken onbewust onbekwaam om te voelen wat we aan het creëren zijn. Of zitten gevangen in een systeem, die het niet wil weten, laat staan voelen. Die willen dingen in getallen en excellen vangen. Maar het is geen café-restaurant-zalenverhuurbedrijf waar het draait om het turven van koffie en taartjes. Ja, zo zijn we vermomd, maar verder is het slechts de kurk waar we financieel op drijven.
Ik ben er vast & zeker zelf debet aan, het is me bij veel mensen buiten mijn eigen kringetje niet gelukt het verhaal, de missie voldoende voor het voetlicht te brengen. Ik heb zeker & vast te veel ‘binnen-gevet’. Heb veel te weinig voor het voetlicht gebracht wat we echt beogen. Het team te klein gehouden en te weinig de buitenwacht opgezocht. Zelden op de trom geslagen. Het is mijn eigen stomme schuld. Te veel de sores op mijn pad ingeslikt. Waarvan akte, vele slapenloze nachten verder ben ik inmiddels vijfennegentig kilo schoon aan de haak. En dus op een haar na murw.
Het enige dat me de laatste maanden op de been hield zijn de mensen die echt in De Groene Afslag, in al haar betekenissen en haar purpose geloven. Die daar met hun tijd en creativiteit, met cash of in andere mogelijkheden aan bijdragen. Maar wat me vooral aan de gang houdt is het feit dat we aanstonds de hele bende, tot nu alleen maar een virtueel plan, voor ’t eggie kunnen gaan maken.
Er zijn voor mij altijd een paar belangrijke remedies als ik bijna murw ben:
1. De natuur in. Hei, water en bos vormen samen een enorme groene apotheek waar je geen recept voor nodig hebt.
5. En kunst kijken. Kunst geeft me rust èn zet me weer aan. Geeft de energie om mijn creatie-spier weer op te pompen.
Ja, ik zie dat die 5. een 2. zou moeten zijn. Maar waarom eigenlijk? Ik kan wel twaalf dingen noemen. Het leuke is dat alle bijgevoegde foto’s een combinatie zijn van 1. en 5. Ons nieuwe pand heeft namelijk zelf al de groene afslag genomen en er kunst gecreëerd. Je hoeft er alleen maar oog voor te hebben. Gelukkig ken ik wat briljante fotografen met zo’n oog. Deze natuurfoto’s zijn gemaakt door Marie-Claire Greve. Fotograaf Bert Janssen heeft er zijn kijkers ook de kost gegeven, maar zijn werk komt later nog tevoorschijn. (Wederom dankbaar!)
Dankbaar met een grote D, voor deze kunst met een grote K. Godzijdank is de onnavolgbare scheppingsdrang van de natuur vastgelegd, want binnenkort gaan we het pand ‘schoonmaken’, zodat we er vanaf zomer 2025 aandacht kunnen vragen voor o.a. de schoonheid van de natuur. Euhh?
Hier zou dan tot slot een zin kunnen staan over iets met recht en krom, of andersom.
Maar die zin, die heb ik niet.
Ik heb zin om de vlag uit te hangen!
Lucas
Kunstenaar moeder aarde, vastgelegd door Marie-Claire Greve.
