Effe een tussehuppie om weer in te komen

Er is mij (Lucas) vriendelijk, doch licht dwingend door collega’s verzocht om niet louter als een pissebed onder een steen mijn ding te doen, maar wat meer van me te laten horen. Zoals ik eigenlijk beloofd had aan het begin van deze reeks.

Ik begin na een lange periode van dingen doen waarvoor ik niet in de wieg gelegd ben weer een beetje tot mezelf te komen en ik voel weer kriebels om van De Groene Afslag, plus alles wat daar tegenwoordig bij hoort èn mezelf te laten horen.

Laat ik om in te komen – het lijkt wel therapeutisch – starten met het eerste na-de-vakantie-weekje in De Groene Afslag. Want dat was me een weekje wel. Een ferme start van – fukkie – eigenlijk al het laatste kwartaal van dit jaar.

De Groene Afslag leek afgelopen week meer De Groene Oprit. Al ferm gas gevend probeerde het ene evenement het andere voorbij te stuiven als het ging om opkomst, enthousiasme, diepgang of gezelligheid na afloop.

De week begon met een bijeenkomst maandagavond waarin lector betekeniseconomie Kees Klomp met De Veranderschool op zoek ging naar de definitie van hoop. In het kader van de aan hem toegekende Over Hoop Prijs organiseert hij iedere eerste maandag van de maand bij ons een openbaar gesprek met een opinieleider om te ontdekken wat hoop is. En vooral ook waar hij die kan vinden, want regelmatig is hij alle hoop verloren als het gaat om een snelle, duurzame omwenteling.

Zijn eerste gesprekspartner was Kate Raworth, de beroemde Oxford professor, die de nieuwe economie wist te vatten in het tot de verbeelding sprekend model: de donut. Alle andere gasten moesten met een schoenlepel slaolie naar binnen geperst worden; hutjemutje vol was. Een openhartig verhaal waar de zaal ook zeer actief bij betrokken was. Kees gaat uiteindelijk met de resultante van zijn zoektocht ‘iets’ doen. De eerste maandag van oktober komt hij weer en zit hij aan tafel met de bijzondere en zeer geëngageerde zangeres Nynke Laverman voor een hopelijk hoopvol gesprek.

Dinsdag hadden we een karavaan Belgische hotemetoten van technische bedrijven die iets wilde horen over onze strapatsen op het gebied van circulariteit. Madaster (de knappe koppen van het materialenpaspoort die bij ons ‘wonen’, had een ketengesprek op touw gezet, tussen De Groene Afslag als opdrachtgever, onze architect RAU, de aannemer Giesbers Ontwikkelen en Bouwen en natuurlijk Madaster zelf over een nog geheim product-as-a-service- project waar we gezamenlijk aan werken.

Des avonds hadden we een diner met 155 hotemetoten in de bouw, gemeentelijk en provinciale bestuurders, landschapsarchitecten en hoveniers over radicale vergroening van de bebouwde omgeving. De avond was niet ons feestje, maar een initiatief van NL Greenlabel, een initiatief van voormalig TV-tuinman Lodewijk Hoekstra en tuinarchitect Nico Wissing. Li Hoekstra had samen met Jasper Udink ten Cate, also known as The Creative Chef een puike avond en een top diner georkestreerd. En dat allemaal tussen de puinhopen van de beginnende herontwikkeling. Super leuk om te zien dat die plek echt tot leven kan komen.

De volgende dag was Kate wederom in da house, natuurlijk weer dankzij Ruurd Priester en de Veranderschool. Dit keer kwam ze voor het gesprek met econoom Kees Cools en psychiater Jim van Os over parallellen tussen onze hang naar economische groei en de verslaving aan drank, drugs, porno of gokken. Ook hier spraken de mensen op het podium uitgebreid met de zaal en alles onder de bezielende leiding van de onvolprezen Jeroen Smit. Conclusie: de Homo Economicus is serieus verslaafd en heeft een probleem. Ook hebben we een Minister van Groene Groei en straks een Eurocommissaris van Klimaat en Schone Groei, het blijft groeien en groei is onder aan de streep zelden echt groen of echt schoon …

En toen waren we pas halverwege de week. Over alle zaken hierboven zijn voor hen die meer willen weten tal van ‘posts’ verschenen op Linkedin. Ik wilde nu alleen eens dolgraag even op een rijtje zetten wat er zoal aanmonstert bij die rare plek die De Groene Afslag heet.

Het boeltje bruist als nooit tevoren en we zijn nog niet eens echt op stoom!

Zeer binnenkort hier alles over onze avonturen op weg naar De nieuwe Groene Afslag.

Super graag tot dan.

Alle groets van Lucas

De nieuwe Groene Afslag Wel & Wee | Deel 2

De vlag kan uit!

Stel je krijgt de kans (ik ben dankbaar!) om in een slooppand iets te beginnen op een al dertig jaar verlaten kazerneterrein, waar drie gemeentes een duurzame wijk willen gaan bouwen. Laten we het De Groene Afslag noemen, want je kan er letterlijke de eindeloze Gooise heide op. In overdrachtelijke zin wil het een anker in de toekomst zijn. Mensen en bedrijven helpen in hun leven en hun bedrijfsprocessen die duurzame afslag te nemen.

Anderhalf jaar na de opening vragen de verantwoordelijke wethouders van die drie gemeentes of ik met mijn verloofde Sanne Oomen (een begenadigd architect) het toegangsgebouw tot die wijk zou willen maken. De Groene Afslag kan daar dan definitief landen. Een bijzondere vraag. (Dus dankbaar!).

Na ampel beraad in de echtelijke sponde besluiten we om voor de onversneden eer te bedanken. Nieuwbouw past niet zo bij De Groene Afslag en iets verderop staat een oude militaire school al drie decennia leeg. De leuke stedenbouwkundige Esther Vlaswinkel had al geroepen dat dat gebouw niet gesloopt zou moeten worden. Kunnen we daar niet neerstrijken met De Groene Afslag? Een haalbaarheidsstudie en anderhalve ton verder wordt het plan door de drie gemeentes omarmd (Wederom dankbaar!).

Allerhande projectontwikkelaars, die wel eens bij ons komen koekeloeren zijn verbaasd dat we die school moeten kopen. ‘Ja, voor 1 euro zeker? Jullie zijn toch de place maker, zoals dat in goed Nederlands heet? De club die bekendheid geeft aan het hele project en de duurzame lat hoog legt? Jullie werden toch gevraagd om ‘het kloppend hart van de nieuwe wijk te worden? Moet je echt voor dat pand betalen?’ ‘Uhh, ja’, zeg ik dan verlegen. ‘Je bent gek!’ krijg ik dan voor mijn voeten geworpen.

‘Ja, da’s waarschijnlijk waar, houd ik mezelf dan voor’, maar die gekte maakt dat De Groene Afslag sinds begin 2019 bestaat. Een weldenkend mens zou nooit zes ton hebben geleend (vijf ton van mensen uit de buurt & een ton van Stichting DOEN) om een slooppand op te kalefateren, waar we destijds maar maximaal anderhalf jaar anti-kraak mochten blijven. Toch heb ik dat toen gedaan, omdat ik durfde te springen. Dat zeg ik niet om mezelf op de borst te kloppen, want het is eigenlijk bijzonder dom. Ik zeg het om, al is het er maar één, iemand te inspireren ook een onlogische stap te zetten. Een domme move is zelden dom, mits je er vol voor gaat. Je wordt er namelijk altijd slimmer van.

Afijn, we moeten dus niet 1 euro, maar binnenkort zeveneneenhalve ton aftikken voor die oude school die ze wilden slopen. Daar komt nog een inflatierondje en overdrachtsbelasting bovenop.  Tweeënhalf jaar na die initiële vraag over dat toegangsgebouw - dat we niet gaan maken - is er een ontwerp voor de buitenboel van dat leegstaande schoolgebouw met dank aan Thomas M. Rau en voor de binnenboel dankzij Sanne Oomen. Is er bovendien voldoende Eigen & Vreemd Vermogen om van acquit te gaan, mede dankzij mijn held en petekind Max Mol.

En onder de bezielende leiding van de gedelegeerd ontwikkelaar Sven Butteling is er een team van super betrokken adviseurs op alle mogelijk gebied. De extreem bevlogen bouwer Giesbers Wijchen met baas John de Beijer is aangetrokken en zijn er twee leuke installateurs aangehaakt. We zijn ‘door welstand’, de vergunningsaanvraag loopt en inmiddels is er nu bijna in totaal negen ton verstookt aan al die plannenmakerij. De dankbaarheid van mij is inmiddels schier oneindig! Al die partijen, stuk voor stuk bijzondere, zullen in deze serie nog wel langskomen met hun huzarenstukjes.

We doen het voor het eerst, maar alles loopt met horten en stoten, steeds sneller. ‘Gaan met die banaan!’ Maar we moesten nog even door de hoepel van een handvol wethouders. Vorige week kwam het verlossende telefoontje. ‘Het had erom gespannen, maar de wethouders hebben zojuist net zo lang doorgepraat tot er een unaniem besluit was: GEM Crailo is bereid die oude militaire school te verkopen aan De Groene Afslag’. Het telefoontje kwam liefdevol op Valentijnsdag, op onze vijfde verjaardag.

Ergens ben ik dankbaar dat we ook weer door deze hoepel zijn, maar als ik heel eerlijk ben, voel ik ‘m gek genoeg nog niet. Het bestaat toch niet, dat na 3,5 voorbereiding en echt een enorme investering verder, dat telefoontje ook anders had uit kunnen pakken?

Misschien voel ik het ook niet helemaal, omdat ik bijna murw gebeukt ben door alle instanties die je bij zo’n project op je pad krijgt. Vooral financiële instellingen kunnen er ook wat van! Een hoop van de mensen waar we met de pet in ons hand langs moesten (misschien ging het daar al fout ;-) lijken onbewust onbekwaam om te voelen wat we aan het creëren zijn. Of zitten gevangen in een systeem, die het niet wil weten, laat staan voelen. Die willen dingen in getallen en excellen vangen. Maar het is geen café-restaurant-zalenverhuurbedrijf waar het draait om het turven van koffie en taartjes. Ja, zo zijn we vermomd, maar verder is het slechts de kurk waar we financieel op drijven.

Ik ben er vast & zeker zelf debet aan, het is me bij veel mensen buiten mijn eigen kringetje niet gelukt het verhaal, de missie voldoende voor het voetlicht te brengen. Ik heb zeker & vast te veel ‘binnen-gevet’. Heb veel te weinig voor het voetlicht gebracht wat we echt beogen. Het team te klein gehouden en te weinig de buitenwacht opgezocht. Zelden op de trom geslagen. Het is mijn eigen stomme schuld. Te veel de sores op mijn pad ingeslikt. Waarvan akte, vele slapenloze nachten verder ben ik inmiddels vijfennegentig kilo schoon aan de haak. En dus op een haar na murw.

Het enige dat me de laatste maanden op de been hield zijn de mensen die echt in De Groene Afslag, in al haar betekenissen en haar purpose geloven. Die daar met hun tijd en creativiteit, met cash of in andere mogelijkheden aan bijdragen. Maar wat me vooral aan de gang houdt is het feit dat we aanstonds de hele bende, tot nu alleen maar een virtueel plan, voor ’t eggie kunnen gaan maken.

Er zijn voor mij altijd een paar belangrijke remedies als ik bijna murw ben:

1. De natuur in. Hei, water en bos vormen samen een enorme groene apotheek waar je geen recept voor nodig hebt.

5. En kunst kijken. Kunst geeft me rust èn zet me weer aan. Geeft de energie om mijn creatie-spier weer op te pompen.

Ja, ik zie dat die 5. een 2. zou moeten zijn. Maar waarom eigenlijk? Ik kan wel twaalf dingen noemen. Het leuke is dat alle bijgevoegde foto’s een combinatie zijn van 1. en 5.  Ons nieuwe pand heeft namelijk zelf al de groene afslag genomen en er kunst gecreëerd. Je hoeft er alleen maar oog voor te hebben. Gelukkig ken ik wat briljante fotografen met zo’n oog. Deze natuurfoto’s zijn gemaakt door Marie-Claire Greve. Fotograaf Bert Janssen heeft er zijn kijkers ook de kost gegeven, maar zijn werk komt later nog tevoorschijn. (Wederom dankbaar!)

Dankbaar met een grote D, voor deze kunst met een grote K. Godzijdank is de onnavolgbare scheppingsdrang van de natuur vastgelegd, want binnenkort gaan we het pand ‘schoonmaken’, zodat we er vanaf zomer 2025 aandacht kunnen vragen voor o.a. de schoonheid van de natuur. Euhh?

Hier zou dan tot slot een zin kunnen staan over iets met recht en krom, of andersom.

Maar die zin, die heb ik niet.

Ik heb zin om de vlag uit te hangen!

Lucas

Kunstenaar moeder aarde, vastgelegd door Marie-Claire Greve.

De nieuwe Groene Afslag Wel & Wee | Deel 1

Direct maar even duidelijk: Ja, er komt een nieuwe Groene Afslag! Hoe leuk is dat! Hieronder een beginnetje met de aan-, af-, op-, ver-, en/of inleiding op een hele reeks ‘scribale’ uitingen.

We zijn nog effe onderweg voor het zo ver is. Het zal medio 2025 zijn voor de deuren open zwiepen. Het zal een circulair icoonproject worden, waar we al een hele tijd onder de radar aan bouwen. We bouwen aan vertrouwen en plannen, we breien geld en vergunningen, we ronselen een team van eredivisiespelers en zoveel meer. We bouwen aan eigenlijk alles, behalve aan het pand zelf. Maar dat duurt niet lang meer. Het wordt daarom tijd om ferm op de trom te gaan slaan.

Ik (Lucas Mol) heb me derhalve voorgenomen om hier op gezette tijden uit de school te klappen. Onregelmatig, in tekst, kort of lang, in beeld of op een andere manier en zonder een duidelijke chronologie. Terug- en vooruitblikkend. Niets lineair, louter meanderend. Eigenlijk zoals mijn eigen hersenen werken. Ik zal de succesjes delen, maar ook al het eindeloos gedoe op de best wel ‘bumpy road’ achter ons (en waarschijnlijk ook voor ons). Zakelijk en soms privé door elkaar en alles gelardeerd met dingen die De nieuwe Groene Afslag, inclusief wat daar allemaal bij hoort, én mijzelf opvallen en vormen.

Abonneer via LinkedIn op de nieuwsbrief, want zodra ik meer dan 100.000 volgers heb zal ik teen & tander hoogstpersoonlijk live voordragen in een panterslip, bevallig gelegen op een tijgervel. Ik begrijp best dat – ook jij – daar eigenlijk niet op kan wachten … OnlyFans, you can eat your heart out!

De Groene Afslag nu

Onder aan de afrit 8 langs de A1 ligt in het hart van het Goois Natuurreservaat de oude legerbasis Crailo en de laatste decennia was een deel daarvan het AZC Crailo. Op het 45 hectare grote terrein zal de komende jaren een nieuwe wijk verrijzen met 600 woningen en wat bedrijvigheid. De nieuwe Groene Afslag zal op de nieuwe locatie het kloppend hart van worden.

Van soldatenbarak en AZC naar de plek waar de toekomst bedacht wordt

Tot die tijd zitten we nog op de huidige plek en een oude slaapzalenbarak, ooit van soldaten maar tot zes jaar geleden volgepakt met asielzoekers. Een café-restaurant, een vijftien alles-is-anders-dan-anders-vergaderzalen, kantoren voor circulaire koplopers, de AltijdWerkplaats, een biologische markt en nog meer ongein. Een pleisterplaats voor de wereld van morgen, want bedrijven en instellingen komen er nadenken over het toekomstbestendig maken van hun gedoetje. Niet zozeer hun pand, maar vooral hun strategie en bedrijfsvoering. Dus in overdrachtelijke de groene afslag te nemen. Eigenlijk bouwen we non-stop aan de nieuwe economie. Niet louter door er oeverloos over te lullen, maar ook gewoon door het te gaan doen.

De Groene Afslag ziet er, als je het terrein op komt, uit als een rommeltje. De aan ons gelieerde AltijdWerkplaats brengt de nieuwe circulaire economie al ten volle in uitvoering. Materialen worden geoogst en waar mogelijk opgewerkt tot nieuwe producten. Afval bestaat immers niet meer.

Geen zaaddodende verlaagde plafonnetjes

Alles in, aan en rond De Groene Afslag is ook gemaakt van ‘materialen met ervaring’. Vaak van spullen waar men geen nieuw leven meer in zag en wilde weggooien. Ook als je binnenkomt is bijna alles anders dan bij gangbare vergaderlocaties. Zo hebben we de elders gangbare zaaddodende verlaagde plafonnetjes er bijna overal uit gesloopt. Het is een kakofonie van kunst, kleur en lol. Mensen lopen er vaak rond alsof het een museum is. En dat is het eigenlijk ook, alleen dan weer anders dan bij de reguliere musea. Je mag bijvoorbeeld overal met je tengels aan zitten. Misschien ook niet zo gek, van origine ben ik kunsthistoricus en was in een vorig leven conservator in het toen zo hippe Groninger Museum.

Dit even als inleiding, zoals gezegd is het voornemen dat er nog vele afleveringen volgen. Deze eerste wordt na Blue Monday gepost, dus die hobbel is al genomen ;-)

Tot snel, alle groets van Lucas